Bij mijn buurvrouw (een oudere Franse dame) staat een kweeperenboom op haar weiland. Zij heeft mij als dank voor de groenten die ik haar deze zomer regelmatig bracht (zoals vaak heb ik weer te veel in de moestuin) vrij baan gegeven om op haar terrein te plukken en te oogsten van de fruit- en notenbomen. Dus ook van de kweepeer. Bij mijn vorige buurvrouw stond een mispelboom. Daar mocht ik ook van plukken. Kweepeer en mispel zijn in Nederland echt wat je noemt “vergeten” fruit. In de supermarkt of groentewinkel zie je ze nooit. Je ziet ze hier op het Franse platteland echter nog regelmatig. Of er nog echt veel gebruik van wordt gemaakt betwijfel ik, want het gebruik of de toepassing van de vruchten is niet echt eenvoudig of gemakkelijk. Toch is het leuk, als je de tijd hebt (en die heb ik) en als je de vruchten gemakkelijk krijgen kunt (en dat kan ik) om ze eens te proberen.

KWEEPEER

Kweepeer lijkt op een peer, maar wordt alleen niet zacht en is ongekookt niet eetbaar. Je kunt er jam mee maken maar vooral een heerlijke gelei, die een prima begeleiding is bij paté, foie gras, kaas en eend en als smeersel op je boterham. Mijn Anna gebruikt het door de yoghurt. Je plukt de vruchten in oktober, begin november.

Wrijf de kweeperen schoon met een doek en snij ze in vieren of in schijven. Schillen en klokhuis eruit halen hoeft niet. Ik gebruikte vier kweeperen voor een jampot gelei. Zet ze in een pan onder water en kook ze zachtjes net zo lang dat de peren bijna uit elkaar vallen. Deksel erop en een nacht laten staan. De volgende dag het sap door een zeef en inkoken tot 2/3e van de oorspronkelijke hoeveelheid. Voeg suiker toe (op een liter sap 500 gram geleisuiker) of pectine (maar dat kon ik hier niet bij de supermarkt krijgen). Je kunt ook nog wat citroensap toevoegen. Dat geheel zachtjes aan de kook brengen tot het geleerpunt en dan in sodawater schoon gemaakte potjes storten. Potjes op z’n kop laten gedurende minstens een minuut en daarna verder laten afkoelen. Zo zeer lang houdbaar. Toen mijn gelei te vloeibaar bleef heb ik er een velletje gelatine bij gedaan.

Sommige recepten zeggen dat je de vruchten na het afgieten nog een keer onder water kunt zetten en nog een keer koken. Het vruchtvlees en de pitten hebben zich namelijk volgezogen met sap. Goed uitknijpen dus. Die tweede ronde sap toevoegen aan het sap van de eerste ronde en dat dan weer behandelen zoals hierboven beschreven. Maar dan wordt het allemaal wel heel bewerkelijk en ben je drie dagen bezig. Overigens lust onze hond de uitgekookte kweeperen best. Hij haalt ze zelfs tot mijn ergernis van de composthoop af.

ZO ROT ALS EEN MISPEL

Mispels zijn helemaal vergeten fruit. De mispel is een roodbruine bol met een forse opening die lijkt op een kroon. De oogst is eind oktober en november. Ze zijn dan hard en wrang en nog niet eetbaar. Er moet nachtvorst overheen gaan. Dan begint het fermentatieproces dat de vrucht zacht en eetbaar maakt. Eigenlijk verrotten dus, vandaar het spreekwoord. Toch oogsten voordat ze op de grond vallen want daar bederven ze snel. Je kunt ze als ze nog hard zijn een nachtje in de vriezer leggen om de nachtvorst na te bootsen. Na het plukken duurt het nog ca drie weken voordat de mispels rijp en zacht zijn en geschikt om te eten. Overrijp zijn ze dan en lijken ze rot. Ze kunnen dan zo uit de hand gegeten worden.

Snij door midden en lepel ze uit. Niet de pitten eten. Er kan gelei van worden gemaakt op dezelfde manier als hierboven met de kweepeer. Op een halve liter vocht 300 gram suiker (citroenschil indien gewenst toevoegen) en kwartiertje doorkoken tot geleerpunt (als het sap zich verdikt). In potjes doen en laten afkoelen.

Mispels zijn laxerend.

Beer